Robert M. moet op de brandstapel

en zijn advocaten ook

Bram Moszkowicz weigert Robert M. te verdedigen. Dit zette mij aan het denken. Wat zou ik doen in die situatie? Nee, ik zou hem niet kunnen verdedigen. Als vader van vier kinderen ben ik ook kwaad op hem. Bij elk overleg met hem zou ik griezelen bij de gedachte wat hij al die kinderen heeft aangedaan. En ik zou aan de ouders denken, aan de nachtmerrie waarin zij zijn beland. Robert M. lijkt me gewoon een vreselijke man. Eng en gestoord.

Dit oordeel over M. hoor ik ook veel om me heen. Daarbij hebben mensen vele straffen voor M. in petto, variërend van standrechtelijke executie of het opknopen aan de hoogste boom tot castratie (liefst zonder verdoving). Dit ‘eigen rechtertje spelen’, verbaast me niet, net zo min als de neiging om M. hard en pijnlijk te straffen. Woede moet nu eenmaal een uitlaatklep hebben.

Volksgericht

Wat me wel verbaast is hoe tegenwoordig vaak ons hele rechtssysteem erbij wordt gehaald. Dat het niet deugt, dat het toch niet kan dat zo iemand überhaupt nog een proces krijgt. Hij is gewoon schuldig! Robert M. mag nooit meer vrijkomen. Maar moeten we echt zo ontevreden zijn over ons rechtssysteem? Kent u nog die wildwest films waarin een woedende menigte het recht in eigen hand neemt en een veedief opknoopt? Willen we terug naar een volksgericht als uitlaatklep van onze woede? We hebben er juist vele eeuwen over gedaan om een beproefd rechtssysteem te ontwikkelen. We hebben geleerd dat het het beste is om zoveel mogelijk de emoties uit te bannen, zodat we in alle nuchterheid de feiten op een rijtje kunnen zetten en recht kunnen spreken.  

Bekentenis afgelegd

In ons rechtssysteem heeft een verdachte het recht om zich te verdedigen. Altijd, zonder uitzondering! En op hulp van een specialist: een advocaat. De wet zegt dat een advocaat de verdachte zo goed mogelijk moet bijstaan en daarbij alleen zijn belangen mag behartigen. Daarbij doet het er dus niet toe wat wij er met zijn allen van vinden of hoe erg het is. Het is de taak van de advocaat om te proberen aan te tonen dat er geen bewijs is of dat het niet gebruikt mag worden. Een advocaat probeert niet altijd de onschuld te bewijzen. Robert M. heeft al een bekentenis afgelegd, dus dat zou ook geen zin hebben. In zo’n geval moet zijn advocaat toch proberen om de straf zo mild mogelijk te krijgen.

Tegenstanders
Robert M. heeft al een tegenstander in de officier van justitie en het hele Openbaar Ministerie, die samen proberen om hem veroordeeld te krijgen. Maar hij heeft ook de hele maatschappij als tegenstander. Heeft hij dan geen recht op één medestander?  

Ik vind dat Robert M. recht heeft op ten minste één medestander, zijn advocaat. En wel een hele goede! Die vakbekwaam zijn pleidooi opbouwt. Zonder woede, zonder emotie, puur rationeel. En met een heel dikke huid. Want het zal voor die collega niet gemakkelijk zijn. Mensen zullen het hem of haar kwalijk nemen en denken dat hij of zij de daden van M. goedkeurt. Onterecht! Die advocaat is een professional, iemand die zo goed mogelijk zijn of haar werk doet. Pas als we dat niet meer toestaan, zitten we écht in de problemen.

Laten we er op vertrouwen dat Robert M. de beste verdediging krijgt… en dan de straf die hij verdient!